Η σιωπή των αμνών (πανηγυρίστε αμνοί)

update 00:35 Από το zougla.gr γίνεται αναμετάδοση της ΕΡΤ.

update 23:45 Το σήμα της ΕΡΤ έπεσε. Η αρχή του τέλους... μάλλον -ελπίζω- ξεκίνησε (και ο νοών νοείτω). Μπράβο στον Sport-FM και στον Γιώργο Χελάκη, γιατί είναι ο μόνος σταθμός που μεταδίδει αυτή τη στιγμή από την ΕΡΤ (οι άλλοι, τα άλλα ανεξάρτητα ιδιωτικά ΜΜΕ - που καθώς λειτουργούσαν από πάντοτε άψογα είναι μέσα στα χρέη και στα δάνεια στις τράπεζες - ακολουθούν και αυτά την τακτική της σιωπής των αμνών).

~ ~ ~

Από σήμερα το βράδυ 11/6/2013 24:00 η ΕΡΤ (ναι, αυτή η... τρισκατάρατη, που στο κορμί της ασελγούσαν επί 35 και πλέον χρόνια για να κάνουν τα πολιτικά τους παιχνίδια αυτοί που ακόμα -μας- κυβερνάνε) κλείνει! 2.656 εργαζόμενοι προστίθενται στο υπόλοιπο 1,3 εκατομμύρια των ανέργων, στο βωμό του success story. Πονάει δόντι, κόβει κεφάλι! Μόνο που για ακόμα μια φορά κόβεται το λάθος κεφάλι!

Οι αμνοί πανηγυρίζουν. Είναι όλοι αυτοί που διαλέγουν την μη κρατική, αντικειμενική ενημέρωση και την πολιτιστική ψυχαγωγία που προσφέρουν απλόχερα και χωρίς τέλος υπέρ τους (όπως αυτό που πληρώνουμε μέσω ΔΕΗ στην ΕΡΤ) οι ιδιωτικοί σταθμοί που ανήκουν σε όλους τους μεγαλοεργολάβους της διαφθοράς.

Οι αμνοί πανηγυρίζουν. Πάει πια η δημόσια (δωρεάν) ραδιοφωνία-τηλεόραση. Ποιοι έχουν άραγε σειρά; 

• Η δημόσια δωρεάν παιδεία, Πρωτοβάθμια, Δευτεροβάθμια και Τριτοβάθμια; Γιατί όχι, μπουρδέλο είναι...
• Τα δημόσια νοσοκομεία και η δημόσια, δωρεάν υγεία; Γιατί όχι, μπουρδέλο είναι...
• Το νερό, υπέρτατο κοινωνικό αγαθό και όχι εμπόρευμα;  Γιατί όχι, μπουρδέλο είναι (η κάθε ΕΥΔΑΠ, όχι το νερό)...
• Ο αέρας που αναπνέουμε; Γιατί όχι, μολυσμένος είναι...

Οι αμνοί πανηγυρίζουν. Γιατί από σήμερα το βράδυ θα έρθει η Σιωπή των Αμνών στις κρατικές συχνότητες. Θα μας σώσει άλλωστε το success story και οι ιδιώτες (με το αζημίωτο βέβαια).

Κοίτα τώρα να δεις κάτι συνειρμούς που κάνει το μυαλό: γιατί άραγε θυμήθηκα το post του adamo, βασισμένο στο ποίημα "First they came..." του πάστορα Martin Niemöller;

Πανηγυρίστε αμνοί... η έξοδος από την κρίση είναι από σήμερα πιο κοντά...

Καληνύχτα Ελλάδα... αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ;

όταν ο νεο-φασισμός του νεου-Έλληνα της κρίσης εισβάλει στα σχολεία μας,

όταν ο φόβος απέναντι στους εγκληματίες νεοφασίστες με τα μαύρα μπλουζάκια και τα παντελόνια παραλλαγής κάνει κάποιους από αυτούς που έχουν αναλάβει το βαρύ φορτίο της μόρφωσης των παιδιών μας (και μιλάω ως σύζυγος εκπαιδευτικού) να "ενδίδουν" (εκούσια ή ακούσια) στις απαιτήσεις κάποιων "γονιών" που συμπορεύονται με τα καθάρματα με τα μαύρα μπλουζάκια,

όταν το επίσημο κράτος και η "δημοκρατικά εκλεγμένη" κυβέρνηση αρνούνται ότι υπάρχει "έλλειμα δημοκρατίας" στη χώρα, αρνούνται ότι δεν υπάρχει επαρκές νομικό πλαίσιο ενάντια στα φαινόμενα φυλετικού διαχωρισμού και μισαλλοδοξίας, και ισχυρίζεται ότι "έχομεν νόμους για τα θέματα αυτά, ψηφισμένους από το 1979!",

όταν βεβαιώς από τη μια έχεις απέναντί σου τους νεο-Φασίστες και από την άλλη έχεις απέναντί σου τους αρνητές του κάθε τι που θυμίζει Ελλάδα, ιστορία και παράδοση αυτού του τόπου, και ξεχνάνε ότι όποιος λησμονεί την ιστορία του είναι καταδικασμένος ο ίδιος να περάσει στη λήθη (γιατί σε κάθε δράση υπάρχει πάντοτε και μία αντίδραση),

τότε, αν ο καθένας μας από μόνος του και όλοι μαζί συλλογικά δεν αντιδράσουμε σε αυτή τη σαπίλα και δεν πετάξουμε εκεί που της αξίζει αυτή την κατάσταση και τους υποστηρικτές της, αυτός ο τόπος θα καταντήσει να γίνει δακτυλοδεικτούμενος, παράδειγμα προς αποφυγή, ως μέρος μιερό για κάθε υγιώς σκεπτόμενο άτομο.

Η καταγγελία της δασκάλας της Ε Δημοτικού για την επίπληξη που δέχτηκε από τη διευθύντρια του σχολείου της μετά την "παρατήρηση" γονέα ότι ο "Κεμάλ" του Γκάτσου, με την μοναδική ενορχήστρωση του Χατζιδάκι (αυτών των δύο ιερών τεράτων της μουσικής και του πνεύματος του τόπου μας), αποτελεί "Ισλαμική Προπαγάνδα", είναι απλά ΕΞΟΡΓΙΣΤΙΚΗ. Ντροπή και μόνο ντροπή....

"Στης Ανατολής τα μέρη μια φορά και ένα καιρό
ήταν άδειο το κεμέρι, μουχλιασμένο το νερό
στη Μοσσούλη, τη Βασσόρα, στην παλιά τη χουρμαδιά
πικραμένα κλαίνε τώρα της ερήμου τα παιδιά.

Κι ένας νέος από σόι και γενιά βασιλική
αγροικάει το μοιρολόι και τραβάει κατά εκεί.
τον κοιτάν οι Βεδουίνοι με ματιά λυπητερή
κι όρκο στον Αλλάχ τους δίνει, πως θ’ αλλάξουν οι καιροί.

Σαν ακούσαν οι αρχόντοι του παιδιού την αφοβιά
ξεκινάν με λύκου δόντι και με λιονταριού προβιά
απ’ τον Τίγρη στον Ευφράτη, απ’ τη γη στον ουρανό
κυνηγάν τον αποστάτη να τον πιάσουν ζωντανό.

Πέφτουν πάνω του τα στίφη, σαν ακράτητα σκυλιά
και τον πάνε στο χαλίφη να του βάλει την θηλιά
μαύρο μέλι μαύρο γάλα ήπιε εκείνο το πρωί
πριν αφήσει στην κρεμάλα τη στερνή του την πνοή.

Με δύο γέρικες καμήλες μ’ ένα κόκκινο φαρί
στου παράδεισου τις πύλες ο προφήτης καρτερεί.
πάνε τώρα χέρι χέρι κι είναι γύρω συννεφιά
μα της Δαμασκού τ’ αστέρι τους κρατούσε συντροφιά.

Σ’ ένα μήνα σ’ ένα χρόνο βλέπουν μπρος τους τον Αλλάχ
που από τον ψηλό του θρόνο λέει στον άμυαλο Σεβάχ:

«νικημένο μου ξεφτέρι δεν αλλάζουν οι καιροί,
με φωτιά και με μαχαίρι πάντα ο κόσμος προχωρεί.
Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ
Καληνύχτα..."

Καληνύχτα Ελλάδα...

So long, Ray Manzarek

Οι στίχοι, η φωνή και η προσωπικότητα του Morrison ήταν το μισό.
Το άλλο μισό ήταν η μουσική ιδιοφυία και τα keyboards του Manzarek.
Αν δεν υπήρχε ο ένας από τους δύο, δε θα υπήρχαν οι Doors όπως τους γνωρίσαμε.
So long, Ray Manzarek...

riders on the storm

Ray Manzarek - the story of "riders on the storm"

Γονείς στο... Internet

respect!

Ξανάαααααααααααααααααααααααααα

ΤΡΕΛΛΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ Νο 2

Και (ξανά) τέζα το αρκουδάκι...

Μάγκες, είστε ΤΕΡΑΣΤΙΟΙ

Η ΑΕΚ πρέπει να σηκωθεί...

Η ΑΕΚ στη Football League...
Και αυτοί που την οδήγησαν εκεί, σφυρίζουν αδιάφορα.
Δεν έχει σημασία αν θα πέσεις αλλά αν θα καταφέρεις να σηκωθείς. Και η ΑΕΚ πρέπει να σηκωθεί...

Μποϋκοτάζ στις αιματοβαμμένες φράουλες

Αρχίζουν και θυμίζουν οι μεγαλοπαραγωγοί φράουλας στην Μανωλάδα τους λευκούς μεγαλοκτηματίες στις ΗΠΑ πριν τον εμφύλιο Βορρά-Νότου, με την αντίστοιχη κτηνώδη συμπεριφορά στους μαύρους σκλάβους. Κουραδόμαγκες φασίστες με την ανοχή των τοπικών αρχών.

Ο πολιτισμός μας στην Ελλάδα του μνημονίου...

Respect

Απλά, ο Μήτσος είναι απίστευτος.
Θα έχω να λέω ότι έζησα και είδα να παίζουν μπάσκετ ο Νικ και ο Μήτσος.
Respect από έναν άρρωστο γαύρο!

Φόβος: τέλος κι αρχή

Τρία χρόνια τώρα δεν κάνω τίποτε άλλο από το να φοβάμαι.

Στην αρχή φοβόμουν μη φτάσει η θύελλα και στη χώρα μας και δε μιλούσα, μέχρι που κάποια νύχτα άκουσα το βουητό της.

Μετά, φοβόμουν μη μας κόψουν τα δώρα και δεν έβγαζα άχνα, μέχρι που ήρθαν τα Χριστούγεννα και τα δώρα κόπηκαν.
Φοβόμουν μη μου μειώσουν το μισθό και δεν έλεγα κουβέντα σε κανέναν, μέχρι που κάποια πρωτομηνιά βρήκα το μισθό κουτσουρεμένο.

Άρχισα να φοβάμαι για τη δόση του στεγαστικού και σφράγιζα το στόμα μου, μέχρι που ήρθε η ειδοποίηση της τράπεζας ότι χρωστάω τρεις δόσεις.

Είχα το φόβο πώς θα τα καταφέρω αν η κόρη μου περνούσε στην επαρχία και κατάπινα την οργή μου αμάσητη μέχρι που της είπα πως δεν θα μπορέσει να πάει στην επαρχία στη σχολή που πέρασε.

Είχα το φόβο πού θα βρει δουλειά ο γιος μου τελειώνοντας τις σπουδές και έτρεχα στα βουλευτικά γραφεία, μέχρι που ένα μεσημέρι μου έδειξε την κάρτα ανεργίας.

Φοβόμουν μη χάσω τη δουλειά μου και ανεχόμουν πολλά, μέχρι που το αφεντικό μου έδωσε το χαρτί της απόλυσης.

Φοβόμουν για το μέλλον και είπα να βγω αμίλητος στη σύνταξη αλλά για δύο χρόνια ζούσα με δανεικά γιατί σύνταξη δεν έβλεπα και όταν τελικά την πήρα σκέφτηκα να τη χαρίσω στο Στουρνάρα για να νιώσει και αυτός τη χαρά του να έχει κάποιος ένα μισθό ή μια σύνταξη.

Φοβόμουν να μη χάσω το εφάπαξ και απέφευγα να μιλάω για την πολιτική, μέχρι που έμαθα πως τελικά θα πάρω το μισό μετά από, ποιος ξέρει, πόσα χρόνια.

Φοβόμουν μη φύγουμε από το ευρώ και πέσουμε στη χρεοκοπία και χειροκροτούσα τους ευρωπαϊστές, μέχρι που χρεοκόπησα μέσα στο ευρώ.

Φοβόμουν μη γυρίσουμε στη δραχμή και δεν έχουμε φάρμακα και έπνιγα το θυμό μου, μέχρι που κατάντησα να μην έχω φάρμακα γιατί δεν έχω τα ευρώ για να τα αγοράσω.

Φοβόμουν μη χάσω το γιατρό μου, την ασφάλισή μου και μούντζωνα οργισμένος τη Βουλή, μέχρι που κατέληξα να μην έχω ούτε γιατρό ούτε ασφάλιση και άρχισα να μουντζώνω τον εαυτό μου που πίστεψε πως με τις μούντζες θα έφερνα αποτέλεσμα.

Φοβόμουν για τη σύνταξη των 500 ευρώ της μάνας μου και το βούλωνα, δήθεν, με αξιοπρέπεια μέχρι που ένα μέρος της σύνταξης μου έγινε απαραίτητο μέσο επιβίωσης.

Φοβόμουν μην τυχόν και δεν έχω να δώσω χαρτζιλίκι στα παιδιά μου και δάκρυζα από θλίψη, μέχρι που τα είδα ένα πρωινό να φεύγουν για το σχολείο με σκυφτό το κεφάλι χωρίς χαρτζιλίκι.

Φοβόμουν να κοιτάξω τους μαθητές μου στα μάτια και έστρεφα από ντροπή, το βλέμμα μου αλλού, μέχρι που κατάλαβα πως ντρεπόμουν τους μαθητές μου επειδή ντρεπόμουν τον εαυτό μου για το μέλλον που τους παραδίδω.

Φοβόμουν να κάνω απεργία και δεν μιλούσα σε κανέναν απεργό, μέχρι που κατάλαβα πως δεν ήθελα να παραδεχτώ ότι εγώ είχα το άδικο και όχι ο απεργός.

Φοβόμουν τους μετανάστες που ήθελαν να καθαρίσουν το παρμπρίζ του αυτοκινήτου και τους έδιωχνα βάζοντας σε λειτουργία τους υαλοκαθαριστήρες, μέχρι που μια μέρα διαπίστωσα πως τελικά ήθελε όντως καθάρισμα. Όχι το παρμπρίζ αλλά το μυαλό μου.

Άρχισα να φοβάμαι τα ξυρισμένα τάγματα εφόδου με τους επικεφαλής βουλευτές που κρύβονται πίσω από την ασυλία τους, μέχρι που κατάλαβα ότι δεν είναι τίποτε άλλο παρά η εμπροσθοφυλακή του ίδιου σάπιου συστήματος.

Φοβόμουν να ακούσω τους μακιγιαρισμένους τηλεπαρουσιαστές των δελτίων ειδήσεων και έψαχνα να βρω σε ποιο κανάλι έχει αθλητικά, μέχρι που συνειδητοποίησα ότι όλοι αυτοί, απλώς έκαναν πολύ καλά τη δουλειά τους.

Φοβόμουν μη χάσω το αυτοκίνητό μου και έκανα πως δεν καταλάβαινα τι γίνεται γύρω μου, μέχρι που αναγκάστηκα να παραδώσω τις πινακίδες γιατί δεν είχα να πληρώσω τα τέλη κυκλοφορίας και την ασφάλεια.

Φοβόμουν μη χάσω την οργανική μου θέση και έτρεχα σε Διευθύνσεις και αιρετούς, μέχρι που βρέθηκα κάποιον Οκτώβρη να συμπληρώνω ωράριο σε τρία σχολεία.

Τώρα πια δεν φοβάμαι γιατί δεν έχω τίποτα να χάσω.
Τώρα έπιασα πάτο. Δεν αντέχω άλλο να φοβάμαι.

Πλέον, το μόνο ενδεχόμενο είναι να αρχίσω να ανεβαίνω. Αρκεί να πατήσω γερά τα πόδια.

Όμως, μόνος μου είναι αδύνατον. Δε μπορεί, σίγουρα θα υπάρχει ένας ακόμα σαν και μένα να του δώσω το χέρι να με τραβήξει και να τον τραβήξω. Ένας μόνος του δεν μπορεί. Δύο όμως είναι πιο εύκολο. Τρεις μαζί μπορούν ακόμα καλύτερα. Τέσσερεις, πέντε έξι, εκατοντάδες, χιλιάδες, τραβώντας ο ένας τον άλλον θα βγουν σίγουρα στην επιφάνεια.

Μπορεί να έπιασα πάτο, μπορεί η απελπισία να βρίσκεται παντού όμως δεν θα τους κάνω τη χάρη να υποκύψω, ούτε να εγκαταλείψω ούτε να αυτοκτονήσω.

Το φως των ματιών μου δεν τους το κάνω θυσία. Το θέλω για να βλέπω τα παιδιά μου, τους φίλους μου, τους μαθητές μου, τους συντρόφους μου, τους δικούς μου ανθρώπους. Όλους αυτούς που αξίζει να τους βλέπω και όχι να τους φτύνω.

Δεν θα θυσιάσω ούτε μια τρίχα των μαλλιών μου γι' αυτούς που με έσπρωχναν όλα αυτά τα χρόνια μέχρι τον πάτο για να πατάνε πάνω μου και να μπορούν να έχουν τα καλοθρεμμένα κεφάλια τους στην επιφάνεια.

Όπου και αν βρεθώ θα τους πολεμάω. Θα πολεμάω να φύγουν, με όσες δυνάμεις διαθέτω.

Ξέρω πως ένας μόνος του αποκλείεται να τα καταφέρει. Δύο όμως είναι πιο εύκολο. Τρεις μαζί μπορούν ακόμα καλύτερα.

Τέσσερεις, πέντε έξι, εκατοντάδες, χιλιάδες, πολεμώντας ο ένας δίπλα στον άλλον και ο ένας για τον άλλον σίγουρα μπορούν να φέρουν τα πάνω, κάτω.

Το «μαζί» είναι η δύναμή μας και το «καθένας μόνος του», η αδυναμία μας.

Μόνο τότε μπορούμε να τους πνίξουμε στη ίδια τη θλίψη με την οποία μας έχουν πλημμυρίσει.

Αρκετά πιάστηκε η μέση μας από το σκύψιμο. Είναι καιρός να αποκτήσουμε την όρθια κατακόρυφη στάση που ταιριάζει στα σώματα των ανθρώπων και όχι των υποζυγίων


Υ.Γ. το αναδημοσιεύω όπως μου το έστειλε ένας φίλος...